Eerlijk is eerlijk dat hadden wij bij het begin van het seizoen ook niet verwacht, maar dit jaar viel alles samen. De zomer braderieën, kofferbak verkoop, bollenactie, kerstmarkten, bingo’s en niet meer weg te denk in onze streek, Hollen door de Bollen. Acties die stuk voor stuk meer opbrachten dan andere jaren.
Daarbij opgeteld een enorm enthousiast en emotiveerd team met de onmisbare ondersteuning van het thuisfront en nog vele mensen daarom heen. Immers zijn zij ook een beetje de kurk waar Team Bollenstreek op drijft, zonder hen geen Team Bollenstreek.
Op vrijdag 26 mei om kwart over twaalf werden we uitgewuifd door wethouder Reny Wietsma en stonden we weer voor een nieuwe Roparun editie en wel de 32e.
Voordat wij uitgewuifd werden door haar, sprak ze eerst een paar hele lieve woorden tot ons, ze had zich echt ingelezen en dat doet zoveel dan? Ja, dat doet veel.
In deze tijd van veel onvrede is het voor ons en zeker ook voor haar een verademing, om iets positiefs te brengen.
En ja, dan alleen nog maar het bekend maken van het bedrag. Weken zo niet maanden wordt er gespeculeerd wat kunnen we dit jaar gaan afdragen aan Stichting Roparun.
Dan is het moment daar, het onthullen van het bord waar het bedrag op staat. Je haalt het bordje weg en viola daar staat een bedrag van wel € 100.000,00 en dat krijg je niet zomaar bij elkaar, daar moet heel maar dan ook heel hard voor gewerkt worden.
Maar om u nu lastig te vallen met alle moeite die we er voor doen, is ook weer zo cliché.
Ik wil het veel liever hebben over de week voor het vertrek. Toen hadden we € 95.600,00 en hadden echt niet meer verwacht dat we de ton zouden gaan halen, maar plotseling kwam er van alle kanten nog geld binnen.
Dus terug naar donderdag 25 mei toen alles samen viel. Bij het plakken van de cijfers wist ik dat er verwarring zou ontstaan. Kijk, de eerste twee nullen gerekend van rechts kon iedereen voorspellen. De drie nullen daarna ook nog, zelfs de zesde nul viel ook nog in de categorie van dit kan, immers had het dan nog makkelijk € 80.000,00 kunnen worden. Toen daarna de zevende nul viel, was er totale ongeloof! Even was alles stil, klopt dit wel, is dit geen fout? Toen kwam vervolgens de 1 in beeld en daar stond het dan echt , € 100.000,00, niet te geloven wat er toen allemaal gebeurde. Geschreeuw, klappen, gejoel en fototoestellen die flitsten, en natuurlijk tranen. Tranen die symboliseerden dat we een grens over waren gegaan. Ook ik moest als zovelen een traantje weg pinken.
Ik heb mij wel eens laten vertellen dat wanneer mensen komen te overlijden ze soms in een flits hun leven voorbij zien schieten. Dat had ik ook toen het bordje tergend langzaam werd weg getrokken. Ik zag net zo’n zelfde flits maar dan wat we er allemaal voor hebben moeten doen. Maar ook een flits van plezier die we er met elkaar aan beleven.
|